Wyobraź sobie, że jesteś podróżnikiem w obcej krainie. Podchodzi do ciebie miejscowy i zaczyna bełkotać w nieznanym języku. Wydaje się poważny i gdzieś wskazuje. Ale nie możesz rozszyfrować słów, bez względu na to, jak bardzo się starasz.
 

Taka jest mniej więcej pozycja małego dziecka, kiedy po raz pierwszy styka się z językiem. W rzeczywistości wydaje się, że znalazła się w jeszcze trudniejszej sytuacji. Jej świat jest nie tylko pełen nieustannego bełkotu; w przeciwieństwie do naszego hipotetycznego podróżnika, nie jest nawet świadoma, że ci ludzie są attempting do komunikowania się. A jednak w wieku czterech lat każde normalne poznawczo dziecko na tej planecie zostało przekształcone w geniusza językowego: i to jeszcze przed formalną szkołą, zanim nauczą się jeździć na rowerze, wiązać własne sznurowadła lub wykonywać podstawowe czynności dodawania i odejmowania. To wydaje się cudem. Wyjaśnienie tego cudu było prawdopodobnie głównym przedmiotem zainteresowania naukowego badania języka przez ponad 50 lat.

Hashtag, czyli #, został niedawno nazwany UK children's słowo roku. Autorzy słowników dla dzieci z Oxford University Press przeanalizowali 120 421 wpisów do corocznego konkursu BBC Radio 2 na krótkie opowiadania. Okazało się, że osoby poniżej 13 roku życia używały symbolu hashtagu w nowy sposób: aby dodać nacisk lub zasygnalizować komentarz podczas pisania historii. Według Vineety Gupty, szefowej słowników dziecięcych w OUP, przykładami tego zjawiska mogą być: „To wspaniały dzień, #słoneczny” lub „Mam najlepszą rodzinę, #fantastycznarodzina”.
 

To odkrycie jest niezwykłe z dwóch powodów. Po pierwsze, hashtag w oczywisty sposób nie jest słowem. Został opracowany do użytku w kanałach Twittera. Jak to się więc dzieje, że może nabrać nowego znaczenia, cechy normalnie zarezerwowanej dla języka? Do znanych przykładów zmiany języka należy słowo „królowa”, które 1000 lat temu mogło oznaczać kobietę lub żonę. Dziś odnosi się wyłącznie do monarchy płci żeńskiej.

Co otrzymasz, jeśli skrzyżujesz kangura ze słoniem?

​

Będziesz musiał poczekać na puentę, ale powinieneś już mieć odłamki znaczeń wirujące w twoim umyśle. Oczywiście żarty nie muszą być aż tak zabawne, ale jeśli mają w ogóle zadziałać, muszą stworzyć coś poza prostymi słowami.

​

Język jest tkanką, która łączy nas w naszym codziennym życiu społecznym. Używamy go do plotkowania, zdobycia pracy i zwolnienia kogoś. Używamy go, aby uwodzić, kłócić się, proponować małżeństwo, rozwodzić się i tak, opowiadać dziwny knebel. W przypadku braku telepatii pozwala nam wchodzić w interakcje z naszymi najbliższymi, aw naszej wirtualnej sieci komunikacji cyfrowej z setkami ludzi, których być może nigdy nie spotkaliśmy.

​

Ale chociaż wiemy teraz bardzo dużo o szczegółach systemów gramatycznych około 7000 języków świata, postęp naukowy nad tajemniczym eliksirem komunikacji – znaczeniem – jest znacznie trudniejszym orzechem do zgryzienia.

Używanie emotikonów stało się zjawiskiem globalnym. Do 2015 r. ponad 6 miliardów emotikonów było wysyłanych codziennie przez ponad 90 procent światowej populacji online.2 Emoji przewyższa dziś nawet zasięg języka angielskiego.
 

Dla niektórych emotikony ostrzegają przed śmiercią prawdziwego języka. Zawodowy krytyk sztuki i przeciwnik Jonathan Jones, pisząc w 2015 roku w  The Guardian newspaper, stwierdził, że „po tysiącleciach bolesnej poprawy, od analfabetyzmu po Szekspira i dalej, ludzkość pędzi do Wyrzuć to wszystko." Emoji to, jak ogłosił, „ogromny krok wstecz dla ludzkości”. Jego szyderstwo jest jasne: „Użyj emotikonów, jeśli chcesz, ja pozostanę przy języku Szekspira”.
 

Ale czy język naprawdę jest głównym motorem i wstrząsaczem w naszym codziennym świecie komunikacji?